„Miasto Popiołów” i „Miasto Szkła” – Cassandra Clare

Część pierwsza nie podobała mi się kompletnie, ale po obejrzeniu filmu i zachwytu mojej przyjaciółki, postanowiłam dać tej serii kolejną szansę. Na szczęście Autorka tym razem mnie nie zawiodła, a wręcz przeciwnie, spodobało mi się na tyle, że przeczytałam od razu dwie części pod rząd, a żeby Was nie męczyć, recenzja jest łączona.

Po przewidującym wprowadzeniu, jakim była część pierwsza, dalsza fabuła rozciąga się już dużo ciekawiej. Clare odkrywa świat Nocnych Łowców i reguły nim rządzące, starając się równocześnie znaleźć lekarstwo dla swojej mamy i żyć w miarę normalnie – co z każdą stroną staje się pojęciem względnym. Valentine* ma plan, który realizuje śmiało i przebiegle, a Nocni Łowcy nie są już tacy pewni, kto jest przyjacielem, a kto wrogiem.

Gdy dodamy do tego politykę Clave, którego członkowie są głównie konserwatystami i niechętnie patrzą na jakiekolwiek zmiany oraz wiszącą w powietrzu wojnę, zaczyna się robić naprawdę ciekawie.

Ludzie nie rodzą się dobrzy albo źli. Rodzą się z pewnymi skłonnościami, ale liczy się sposób, w jaki żyją. I to, jakich ludzi poznają.

Moje narzekania na nijakość bohaterów, na szczęście kończą się wraz z pierwszym tomem. Autorka jakby zauważyła, że są oni do siebie za bardzo podobni, zlewają się ze sobą, albo wręcz są traktowani po macoszemu. Powoli przestali być papierowi. Przestali być idealni i doskonali – nagle stali się ludzcy z wadami, za dużym ego, brakiem pewności siebie, czy trudnością zaakceptowania bieżących wydarzeń. Czasem robi się cukierkowo, ale tylko czasem i można przymknąć na to oko. Zdarza się nawet, że tym złym zdarzają się pełne empatii gesty.

Część zdarzeń fabularnych można było przewidzieć z dużym wyprzedzeniem, ale – w przeciwieństwie do pierwszej książki – nie było to irytujące. Tam, bez żadnych podpowiedzi, po prostu znało się zakończenie. W tych częściach Autorka rzucała nam od czasu do czasu małe części większej układanki, a ja czytałam dalej, ciekawa, czy udało mi się właściwie połączyć fakty. A nawet, gdy byłam już pewna, co i jak, ciągle brakowało puzzla dlaczego – i rozwiązanie tym razem nie zawodziło.

Jak już wspominałam wcześniej, styl autorki jest lekki i przyjemny, co było jednym z niewielu plusów tomu pierwszego. Tutaj nic się nie zmieniło, książki czyta się niezwykle lekko.

– Czy on cały czas tak stoi przy oknie i mamrocze coś o krwi?
– Nie. Czasami robi to siedząc na kanapie.

Nie jest to klasyka fantasy, ale przyznam, że zostałam mile zaskoczona. Sam pomysł na świat wydawał się ciekawy już wcześniej, ale wykonanie pozostawiało wiele do życzenia. Na szczęście, to się zmieniło, więc z zaciekawieniem, i pewnie dość szybko, sięgnę po kolejne tomy. Mam nadzieję, że Cassandra utrzyma tendencję taką jak do tej pory i dalej będzie równie fajnie, i przyjemnie jak teraz.

*Zauważyliście, że wielu złych bohaterów ma imię na literę V? :)

Książki zostały przeczytane w ramach wyzwania: