Kiedy to minęło?

Źródło grafiki 

Dwudzieste czwarte urodziny minęły mi niezauważalnie. Nowa praca* i studia tak zajęły mi ostatni tydzień, że tak naprawdę nie poczułam kiedy nadszedł 21 marzec i moja metryczka poszła o jedno oczko w górę. Dopiero dzisiaj, gdy zamiast w pracy, siedzę w domu z zawrotami głowy i mdłościami, dotarło do mnie, że dwudzieste czwarte urodziny to nie tylko powód do świętowania.

Dwudzieste czwarte urodziny to krok ku dorosłości.

Jak bardzo dziwnie by to nie brzmiało, to właśnie w tym wieku zakończę swoją edukację i wezmę dorosłe życie za rogi. Dostanę upragnionego magistra, do którego przygotowywałam się od siódmego roku życia (choć bądźmy szczerzy, wtedy nawet nie wiedziałam, że coś takiego istnieje). Kończy się rozdział, który wydawał się ciągnąć bez końca.

Pamiętacie siebie w wieku czternastu lat? Miało się wrażenie, że lata nauki zajmą nam czas do emerytury. Jak się skończy szkołę, to w sumie pozostaje tylko umierać. Za nami było siedem lat mniej lub bardziej intensywnej nauki, a to przecież już wtedy była to połowa naszego życia! I końca nie było widać! Naprawdę myślałam, że będzie to trwało wiecznie, bardzo chciałam iść do pracy, móc robić te wszystkie dorosłe rzeczy, a nie pytać mamy, czy mogę zostać godzinę dłużej ze znajomymi i przepisywać matematykę na szkolnym korytarzu.

I wiecie co? Jestem dziś trochę rozdarta. Z jednaj strony chciałabym te lata zatrzymać i nigdy z nich nie wyjść. Z drugiej, pcha mnie bardzo do przodu, pomimo że za każdym zakrętem stoi Rzeczywistość, która podkłada mi nogę. A ja leżę na ziemi próbując się podnieść i wspominam, jak naiwne miałam wyobrażenia o dorosłości.

Żeby na tej ziemi było choć trochę fajniej, odwracam się na plecy i patrzę w gwiazdy. Wiem, że zaraz stanie się coś, co pomoże mi wstać. Może to będzie ta sama Rzeczywistość, która właśnie poszła podręczyć kogoś innego.

Tylko jednak ciągle trochę szkoda, że zamykam powoli pewien rozdział.

I jak fantastycznie, że otwieram nowy.

A jak to jest z Wami? Kiedy zorientowaliście się, że stoicie nos w nos z Dorosłością?

*Jak ktoś chce zobaczyć blogerkę śmigającą między półkami pełnymi butów, zapraszam na przeszukanie krakowskich oddziałów CCC – ale ostrzegam, może się to skończyć niekontrolowanym wydawaniem pieniędzy. Ja już swoje jeszcze-nie-zarobione w myślach wydałam na dwie torebki i trzy pary butów.