I'm a fan (cz. 1)

Źródło zdjęcia 

Fani to nie tylko te piszczące nastolatki, mdlejące na widok Jensena Acklesa i Jareda Padaleckiego (choć nie daję głowy, że ja też bym nie zemdlała). To właśnie fani tworzą otoczkę magii wokół książek, filmów i seriali. Sami na pewno też do jakiś należycie, mniej lub bardziej, ale zawsze.

Bo co się będziemy oszukiwać, są historie, które po prostu ożywają w naszych sercach, śnią się nam po nocach i oddalibyśmy wiele, żeby choć na chwilę, minutę albo dwie przenieść się do naszego kochanego uniwersum. Stanąć twarzą w twarz z naszymi ulubionymi postaciami. I choć wiemy, że żadna z nich nie istnieje, a wygląd nadał jej aktor, to one żyją w nas i myślimy o nich jak o pełnoprawnych, prawdziwych osobach.

Sama, przez całe swoje życie, należałam do wielu zagorzałych fanek i do dziś, bronię swoich kochanych postaci i światów. Dlatego w kilku notkach przyjrzymy się mniej lub bardziej fanowskim środowiskom, ich twórczości i naszym własnym fascynacjom.

A zaczniemy właśnie od tego ostatniego.

Źródło grafiki 

Ładnych kilkanaście lat temu, gdy TVP 1 puściło w telewizji starą trylogię Gwiezdnych Wojen, mój tata posadził mnie na fotelu przed telewizorem i powiedział: oglądaj, spodoba ci się. Broniłam się rękami i nogami, bo gdzieś już widziałam jakiś film dziejący się w kosmosie i był nudny. Dlaczego to miałoby być inne? Oj, nie miałam pojęcia, że ok półtorej godziny seansu sprawi, że w moim pokoju zawisną plakaty z rycerzami Jedi, a ja będę wymachiwać patykiem robiąc przy tym charakterystyczne wwwzzzzz. I choć dziś, niektóre dialogi ze starej trylogii uważam za drętwe i sztuczne, choć wiem, że nowe części nie są nawet w połowie tak dobre jak być powinny... cóż spróbujcie powiedzieć coś złego na temat Gwiezdnych Wojen. Za dużo czasu spędziłam tam myślami, by Wam na to pozwolić. I pomimo że nie jestem wybitną fanką, bo książkę z uniwersum SW przeczytałam jedną i z pewnością jest wiele zagadnień, którymi mnie bez problemu zagniecie, no cóż, moje przyszłe dzieci mają pewne, że kiedyś posadzę je przed telewizorem mówiąc: Obejrzyjcie. Spodoba Wam się.

Charakterystyczne dla mojej skromnej osoby jest to, że ja zawsze sięgam po książki, na które jest boom, dopiero po jakimś czasie. Tak było z Harrym Potterem, którego zakupiłam od razu trzy tomy. Mi znajomi już dawno mieli je za sobą, a ja przygodę dopiero zaczynałam. Nie muszę chyba Wam mówić, jak magiczne było dorastanie z Harrym, Hermioną i Ronem. Jak niezwykłe było oczekiwanie na kolejne książki. Jak smutne było pożegnanie z serią. Tworzyłam masę fanficków osadzonych w tym świecie, pisząc o dzieciach Harry'ego, siostrach i córkach Voldemorta, opisując przygody Huncwotów, robiąc filmy na YT z fragmentów filmów (niestety starego kanału już nie mam, a mój komputer stacjonarny zdechł kilka lat temu, więc do moich wielkich dzieł się już nigdy nie dokopię). Oglądałam nawet relację z premiery ostatniej części filmu i ryczałam równie rzewnie co Emma Watson. Z tą różnicą, że ona na czerwonym dywanie, a ja przed komputerem.

Źródło zdjęcia 

Przeskoczymy teraz o kilka lat i opowiem Wam o mojej miłości do Supernatural. Oczywiście, jak to już wspominałam wcześniej, oglądałam z opóźnieniem. Sporym, bo o jakieś 8 sezonów. Ale wystarczyły dwa miesiące, żebym obejrzała całość, 8 sezonów, po dwadzieścia cztery 40-to minutowe odcinki. I choć na 9 sezon musiałam czekać tylko dwa tygodnie, była to dla mnie ogromna udręka. Byłam na fanowskim głodzie, a wieczornej pustki nie umiało mi zapełnić nic. Obejrzałam więc masę filmów ze spotkań Jareda i Jensena z fanami. Nieudane sceny z serialu znam na pamięć.

Myślę, że momentami bliżej mi do fanowskiej wariacji, niczym z Teorii Wielkiego Podrywu, niż normalnej, zrównoważonej osoby. BTW Teorię Wielkiego Podrywu widziałam już... 4 razy? I ciągle powtarzam od nowa?

I wiecie co? To nie jest koniec tej listy. Ba, to nie jest nawet jej połowa. Bo dodać należy jeszcze Grę o Tron, Wiedźmina, Igrzyska Śmierci, Top Gear, Władcę Pierścieni, StarGate (do którego na dniach wróciłam), House of Cards, Sherlocka, Iron Mana... I ciągle trzymam się tego, że bycie fanem jest ciekawsze, niż nie bycie ;)

A Wy? Co Was zakręciło tak mocno, że bez wahania nazywanie się fanami (a może nawet psychofanami)?