Wielki Gatsby

Jeden z głośniejszych filmów tego roku. Przez jednych wychwalany, przez drugich krytykowany. Bardzo chciałam go zobaczyć, bo mam wielką słabość do pięknych ujęć, a już na zwiastunie było widać, że co jak co, ale ten film jest cudownie nakręcony.

Film opowiada o nieprzyzwoicie bogatym Jay'u Gatsby'im (Leonardo DiCaprio). Nikt go tak naprawdę nie zna, wielu nie wie nawet jak wygląda. Za to każdy wie gdzie mieszka i choć raz był na wielkich i niesamowicie hucznych przyjęciach jakie urządza w swoim pałacu. Mówią, że jest mordercą, szpiegiem, że skończył Oksford. Ale jaki jest naprawdę?

Narrację prowadzi Nick Carraway (Tobey Maguire), początkujący makler giełdowy, który właśnie przeprowadził się do Nowego Jorku i zamieszkał w sąsiedztwie. Gatsby szybko się nim interesuje, zaprasza go do siebie, poświęca mu swoją uwagę, zapoznaje z wpływowymi ludźmi, ale oczywiście nie bezinteresownie.

Bo jak nie wiadomo o co chodzi, to chodzi o kobietę.

Muszę przyznać, że film niebezpiecznie zbliżał się do granicy mdłego romantyzmu, ale nigdy go nie przekroczył. Gdy już, już wydawało się, że zaraz zrobi się zbyt mdło, nagle wszystko obracało się o 180 stopni. Jakby reżyser, Baz Luhrmann, miał gdzieś alarm ostrzegawczy nie idź tą drogą.

Niestety przez pierwsze trzydzieści minut nie dostajemy niczego, oprócz pięknych ujęć. Ale gdy już zaczynamy się zastanawiać, czy warto tracić czas i oglądać dalej, nagle cała akcja się rozkręca, ze sceny na scenę. Niespodziewanie robi się wciągająca i już nie chcemy przerywać, chcemy zobaczyć, jak to wszystko się skończy.

Gra aktorska była doskonała. Szczególnie pokochałam scenę, gdy Gatsby jest bardzo zmieszany, nie wie co ma zrobić, co powiedzieć. Leonardo mistrzowsko to pokazał i choć wiadomo nie od dziś, że dobry z niego aktor, to muszę przyznać, że zrobił na mnie w tej scenie ogromne wrażenie. Pozostali również dotrzymują mu tempa, a jak dodamy do tego niesamowite kostiumy i otoczenie, no cóż, zdecydowanie jest na co popatrzeć.

Zachwalana przez wszystkich muzyka, jednak na początku bardzo mnie zraziła. Nie pasowała mi za nic do tych wyszukanych strojów. Na ekranie mamy rok 1922 – a w tle jak najbardziej współczesne piosenki. Jednak znowu, dość szybko dajemy się ponieść, znowu gdzieś na granicy dobrego smaku, a kiczu, muzyka nagle zaczyna pasować. Obrazy są tak przekoloryzowane, że podświadomie wiemy iż nic innego pasować tam nie może. Tylko właśnie współczesne muzyczne szaleństwo.

Książki nie czytałam, mam audiobooka – pierwszego w swoim życiu i za niedługo mam zamiar się za niego zabrać. Nie mam porównania, ale wiem, że film nie pokazał całej tej historii. Wiem, czuję to, że za tym szaleńczym, kolorowym obrazem kryje się coś więcej. Pomimo to, film gorąco polecam. Jest zabawny, wzruszający i bardzo współczesny.

A na zakończenie, pokażę Wam magię kina. Twórcy Wielkiego Gatsby'iego stworzyli krótki film, prezentujący jak wygląda plan filmowy i jak wiele pracy grafików komputerowych trzeba włożyć, żeby można było oglądać tak niesamowite plenery.

The Great Gatsby VFX from Chris Godfrey on Vimeo.