Miasto kości – Cassandra Clare

Zabierałam się do tej recenzji kilka razy i za każdym razem nic z tego nie wychodziło. Choć książkę przeczytałam już jakieś dwa tygodnie temu. Do tej pory mam zbyt mieszane uczucia, że nie wiem co z tego wyjdzie.

Miasto kości opowiada o świecie cieni, w którym tuż pod naszym ludzkim nosem żyją istoty nadprzyrodzone. Jako że ludzie nie mają talentu do ich widzenia, a w dodatku stworzenia te mogą nakładać na siebie czary kryjące, żeby wyglądać najzwyczajniej na świecie... więc OCZYWIŚCIE świat ten znają tylko wtajemniczeni. I już teraz się przyczepię. Dlaczego takie rzeczy ukrywane są przed ludźmi? Przecież z książki jasno wynika, że tych nadprzyrodzonych istot jest od cholery i więcej, a nie ledwie 500 jak tygrysów syberyjskich. Nie muszą się bać, plus władają mocami o jakich my zwykli śmiertelnicy możemy pomarzyć. Wytłumaczy mi to ktoś?

-Nie zakochałeś się jeszcze we właściwiej osobie?
-Niestety, moją jedyną miłością pozostaję ja sam.
-Przynajmniej nie martwisz się odrzuceniem, chłopcze.
-Niekoniecznie. Od czasu do czasu się odtrącam, żeby było ciekawiej.

Główni bohaterowie? Piękni, utalentowani i cud–miód–orzeszek. Ale zacznijmy od początku. Clary. Zwykła nastolatka... chwila. Nie zwykła, tylko do tej pory się jej tak wydawało. Oczywiście nie docenia swojej urody. Ale za to ładnie rysuje. I wszyscy faceci się w niej kochają, no może oprócz jednego, ale on jest gejem, więc można mu wybaczyć. Simon, najlepszy przyjaciel Clary. Wiemy o nim tyle, że się w niej kocha i gra w zespole. I w sumie... przewija się przez całą książkę, ale postać tak słabo zarysowana, że nie mam o nim nic więcej do powiedzenia. No warto dodać, że jako jedyny jest normalny. Bez magicznych udziwnień. Jace, Isabelle oraz Alec – Nocni Łowcy, polujący na demony, będący wpół ludźmi, a w pół no... jak dla mnie demonami właśnie. Piękni. Zdolni. Jedni z najbardziej utalentowanych młodych Nocnych Łowców (a jakże!).

Jak miałam jakieś 12-13 lat, w Internecie byłą moda na blogi z opowiadaniami. Nie wiem, może jest nadal. W każdym razie, tak genialne postacie, nazywaliśmy Mary Sue. Tu mamy same Mary Sue. I żadnego wiarygodnego bohatera.

Tam, gdzie jest nieodwzajemnione uczucie, występuje nierównowaga sił. Można ją łatwo wykorzystać, ale nie jest to mądre postępowanie. Miłości często towarzyszy nienawiść. One mogą istnieć obok siebie.

Historia. Niestety jeżeli przeczytało się więcej niż dwie książki fantasy, jest do bólu przewidywalna. Konotacje rodzinne rozwiązałam już gdzieś w połowie. Autorka tak bardzo chciała nas zaskoczyć, że uzyskała efekt całkowicie odwrotny. Jeżeli ktoś zaczyna od tej książki swoją przygodę z gatunkiem – trafił dobrze. Bo jednak książka napisana jest bardzo lekko i przyjemnie. Świat, mimo wszystko fajnie pomyślany. I dla niego, będzie to czysta frajda. Ale jeżeli ktoś tak jak ja, jest już starym wyjadaczem i reumatyzm wgryza mu się w kości, to srogo się rozczaruje. Niestety, widać tu też ogromną inspirację Harrym Potterem. I to raziło mnie najbardziej.

Ogólnie książka jest po prostu poprawna. Przyjemnie napisana, więc nie cierpiałam fizycznie, ani psychicznie podczas czytania. Sam pomysł na świat i fabułę, też jest w porządku. Książka zdecydowanie dla przedziału 12-15, bo niestety starszym czytelnikom sprawi więcej zawodu niż zabawy.

______________________________________

Cassandra Clare – Pisarka, urodzona w amerykańskiej rodzinie w Teheranie, mieszkała w Francji, Anglii i Szwajcarii zanim skończyła 10 lat. Od szkoły średniej mieszkała w Los Angeles i Nowym Jorku, gdzie pracowała w redakcji. W 2004r. zaczęła pracę na powieścią Miasto Kości, jej natchnieniem był krajobraz Manhattanu. W fandomie związanym z Harrym Potterem znana dzięki opowiadaniu Draco Trilogy. Cassandra Clare to jej pseudonim artystyczny.

Źródło: lubimy czytać

Książka została przeczytana w ramach wyzwania: