Poradnik pozytywnego myślenia – Matthew Quick

Zabierałam się do tej książki z wielkim entuzjazmem. Po obejrzeniu filmu, pomyślałam, że ta historia jest fantastyczna. I chcę wiedzieć więcej o jej bohaterach. Niecierpliwie się do niej dorwałam i mój entuzjazm oklapł gdzieś w okolicach połowy. Całą resztę przemęczyłam na siłę.

Choć pierwszy zgrzyt pojawił się już na samym początku. Poradnik zdradza bowiem fabułę kilku książek, w tym na dzień dobry tej, którą planowałam przeczytać – Wielki Gatsby. Mam tam opisane dokładne zakończenie tej książki. No, ale mówi się trudno. Czytam dalej.

Styl na początku wydawał mi się w porządku, ale bardzo szybko się nim zmęczyłam. Nie wiem, czy jest to spowodowane tłumaczeniem, czy w oryginale taż taki był. Jednak pisanie w pierwszej osobie jest bardzo trudne, a Poradnik jest tego świetnym przykładem. Uważam, że sporą część swojego uroku stracił właśnie przez to, że wszystko przedstawione było tylko i wyłącznie z punktu widzenia Pata.

A właśnie. Pat. W pewnym momencie robi się bardzo wtórny. W kółko czytamy o tym, jak ćwiczy, jak ogląda mecze, jak biega z Tiffany i jak rozmawia o tym wszystkim z terapeutą. I jeszcze raz. I jeszcze raz.
Aż do znudzenia stara się być miły i aż do znudzenia zamartwia się tym, że mu to nie wychodzi. Pomimo że cała książka napisana jest z jego punktu widzenia, mam wrażenie, że jest bardzo niedopracowany, jakby Autorowi nagle zabrakło na niego pomysłu. Bolało mnie też, że potraktował Tiffany bardzo po macoszemu i tak naprawdę wiemy o niej tylko powierzchowne rzeczy. A kto jak kto, ale ona ma zadatki na świetną bohaterkę.

– Pierdolić Nikki, Pat. Pierdolić ją. PIERDOLIĆ NIKKI! – Tiffany uderza dłońmi o blat tak, że podskakuje miseczka z płatkami.

A na sam koniec wisienka na torcie – Orły. Nie wiem ile razy w książce pojawia się zwrot Aaaaa! Orły! Dla mnie zdecydowanie za dużo. Poradnik wydaje mi się typowo kobiecą książką (choć może się mylę), ale ilość wylewającego się z niego footballu mnie przerastała. Co chwilę okrzyk dopingujący drużynę, co chwilę jakieś meczowe dylematy... Nie, nie, nie! O ile w filmie było to fantastyczne tło do tej historii, o tyle w książę stało się niesamowicie męczące.

Wtedy Cliff unosi ręce i krzyczy:

– Aaa!

Śmieję się, ponieważ Cliffowi udało się mnie nabrać. Natychmiast zrywam się na nogi, unoszę ręce i krzyczę:

– Aaa!

– O!-R!-Ł!-Y! Orły!

A właśnie film. Nie mam pojęcia, jak oni to zrobili i wyciągnęli z tej książki same fantastyczne rzeczy. Naprawdę. Bo ja, gdybym go nie widziała, szybko bym zapomniała o tej historii. Nigdy się nie spodziewałam, że film może stać się jednym z moich ulubionych, a książka... no cóż, na pewno nie będę jej polecać, a już z pewnością do niej nie wrócę.

______________________________

Matthew Quick – (ur. 1973) amerykański pisarz, finalista nagrody Fundacji Hemingwaya w 2009 roku. Rzucił pracę nauczyciela języka angielskiego, żeby napisać swoją pierwszą książkę – Poradnik pozytywnego myślenia. Inne książki jego autorstwa to Sorta Like a Rock Star (2010), Boy 21 (2012) oraz mająca się ukazać w roku 2013 Forgive Me, Leonard Peacock. Jego powieści zostały przetłumaczone na 20 języków.

Informacja od wydawnictwa.