Kosogłos – Suzanne Collins

Źródło grafiki

Zawsze gdy biorę książkę do ręki, zastanawiam się, jak powinna się zakończyć. Zawsze jak sama coś piszę, zastanawiam się jakie zakończenie będzie najlepsze. Odpowiedź jest banalna: zakończenie powinno być prawdziwe. Dlatego, choć lubię i cenię, nigdy na pierwszym miejscu nie postawię Władcy Pierścieni, bo nie wierzę, że tak szczęśliwy finał jest możliwy. W zakończenie trylogii Igrzysk Śmierci wierzę głęboko. Pomimo że, wbrew pozorom, skończyła się dobrze. Ale jest to dobre zakończenie, z gorzkim smakiem w ustach i łzami płynącymi na policzkach. Zakończenie, w którym trzeba wziąć odpowiedzialność za swoje decyzje. I próbować z tym żyć.

Trzecia część jest zupełnie inna od pozostałych. Bardziej psychologiczna, akcja zdecydowanie zwalnia, pozwala wziąć oddech przed nieuniknioną wojną. Katniss zamiast prawdziwą przywódczynią rebelii, staje się jej twarzą, która tak naprawdę ma tylko ładnie wyglądać. Oprócz tego przygniatają ją przeżycia z areny, śmierć na którą musiała patrzeć oraz świadomość, że to przecież nie koniec, a początek.

– Nie ma znaczenia, jak człowiek się czuje – dobrze czy źle – po prostu trzeba zabijać, bo na arenie ma się tylko jedno jedno życzenie i trzeba za nie słono zapłacić.

– Życiem – dopowiada Caesar.

– Och, skąd, to kosztuje znacznie więcej niż życie. Mordowanie niewinnych ludzi? Żeby to zrobić, trzeba poświęcić wszystko, czym się jest.

Uwielbiam książki, gdzie można się wgryźć w psychikę bohatera, więc dla mnie ta część była swoistą wisienką na torcie. Autorka spisała się wyśmienicie, pokazując wewnętrzną walkę Katniss z jej prywatnymi potworami, wymieszaną z nienawiścią do panującego systemu. Ale czy walka o wolność usprawiedliwia wszystko? Czy możemy posunąć się nawet do najgorszych rzeczy, byleby wyswobodzić się łap tyranii? Suzanne Collins odpowiada na te pytania, ale nie wprost. Dostajemy odpowiedź nakreśloną kolejnymi wydarzeniami. Czujemy się wykorzystani razem z Katniss, z jednej strony nienawidzimy Kapitolu za wszystkie jego występki, z drugiej strony widzimy jak rebelianci przejmują kapitolskie zasady walki. A my razem z Katniss staramy się jakoś poradzić, zmierzyć ze światem i ciągle pozostać sobą. Musimy pogodzić się ze świadomością, że nie ma po prostu dobra i zła. Nie istnieje wielka czerwona linia, która jasno by je rozdzielała. Czasem, by dobro wygrało, trzeba korzystać ze strategii zła.

– I tak oto, przyjaciele, umiera rewolucja.

Jedynym wątkiem jaki mi zgrzytał był trójkąt miłosny w postaci Peety – Katniss – Gale'a. O ile wcześniej nie był tak uciążliwy, Gale w końcu ciągle przebywał poza zasięgiem, tak w tej części w pewnym momencie zaczyna być to nudne. Miałam ochotę potrząsnąć Kotną i wykrzyczeć jej, że chyba wie, co czuje do którego: siostrzaną miłość, czy coś więcej. Niezmiernie bałam się, jak Autorka rozwiąże ten problem – drżałam, że nie ma na niego pomysłu, albo co gorsza finał będzie pretensjonalny. Ale tak się nie stało, Collins po raz kolejny pokazała, że zna ludzką naturę. I wielkie brawa jej za to.

Czytałam kilka recenzji Kosogłosa i większość z nich oceniała go słabiej od poprzednich części. Ja uważam, że był zdecydowanie najlepszy. Śmiałam się i płakałam z bezsilności. Gdy skończyłam czytać, nie mogłam się otrząsnąć, a pewnego rodzaju żal i smutek trzyma mnie do tej pory, gdy patrzę na niebieską okładkę Kossogłosa, która tak bardzo odróżnia się od pozostałych, dużo mroczniejszych. Ale niech Was to nie zwiedzie. Ta część jest zdecydowanie bardziej mroczna i brutalna. Jest prawdziwa.

Oczekuję zapowiedzi, że życie będzie toczyć się dalej, bez względu na to, jak poważne poniesiemy straty.

_________________________________

Suzanne Collins – ur. 1962 roku. Swoją pisarską karierę rozpoczęła w 1991 roku jako twórczyni telewizyjnych programów dla dzieci.

Zanim stworzyła bestsellerową powieść "Igrzyska śmierci" będącą pierwszą częścią trylogii o mieszkańcach futurystycznego państwa Panem, napisała kilka bajek i opowiadań, a w końcu zasłynęła pięcioczęściowym cyklem kronik o podziemnym świecie i Gregorze - chłopcu, który odkrywa nieznane nikomu obszary.

I ta seria, i "Igrzyska śmierci" przez wiele tygodni utrzymywała się na liście bestsellerów "The New York Times", zyskując fantastyczne recenzje zarówno krytyków, jak i czytelników.

Suzanne Collins mieszka w Connecticut z rodziną i trzema dzikimi kotami.

W maju 2010 roku magazyn TIME zaliczył ją do setki najbardziej wpływowych ludzi świata.

Opis polskiego wydawcy.

Książka została przeczytana w ramach wyzwania: czytam fantastykę.