Więc mówisz, że nie lubisz czytać?

Nie mam pojęcia, czy to tylko moja przypadłość, czy większość ludzi czytających tak ma. Ale jak ktoś wypina przede mną pierś, niczym kogut, i dumnie oświadcza, że nie lubi czytać, to czuję się jakby powiedział: jestem analfabetą. Czym Wy się ludzie chwalicie?

Tak, zaraz podniosą się głosy, że przecież z czytaniem to jak z malarstwem: nie każdy musi oglądać obrazy i chwytać za pędzel. No dobra, ale jakoś nie znam domu, by jakieś – nawet malusieńkie – bohomazy nie wysiały na ścianie. A domy, gdzie nie ma książek są. Nie mówię o kupionych lekturach szkolnych. To się nie liczy. Ja też nie przeczytałam Chłopów, a Potop przemęczyłam. Podobała mi się Lalka, ale niestety nie pamiętałam jakiegoś szczegółu (chyba koloru pantofelków), więc i ocena była nie taka. Ale cholera, czytanie nie polega na zapamiętaniu, na jakim koniu jeździł Kmicic!

(Tak to jest to miejsce, w którym tysiące polonistek zniechęciło ludzi do książek. Czytają ci, którzy mieli to szczęście trafić na odpowiednie powieści, zanim wepchano im siłą Ludzi Bezdomnych. Ale to temat na inny felieton).

Skoro są ludzie, którzy nie lubią czytać, to dlaczego nie ma takich, którzy nie lubią słuchać muzyki, czy oglądać filmów? Wydaje mi się, że odkryłam ostatnio odpowiedź na to pytanie (jakże banalną), ale nie jestem z tego powodu szczęśliwa. Bo wynika to z lenistwa. Dużo łatwiej jest włączyć film i oglądać go bezmyślnie, nawet gdy jest beznadziejny. Prościej jest przekopać się przez tony gatunków muzycznych, tysiące wykonawców, by odkryć swoją niszę. Żeby tego samego przełomu dokonać w książkach, trzeba się trochę pomęczyć. Trzeba przeczytać przynajmniej 50 stron, żeby móc powiedzieć, że ten autor nie jest dla mnie. Przebrnąć przez kilka pozycji, by być pewnym, że romanse mnie nie kręcą, wolę jak po ścianach walają się flaki w wykonaniu Stephena Kinga. Poszukiwanie swojej książkowej niszy, jest wymagające i czasochłonne. Tam, gdzie w adaptacji filmowej jesteśmy po 20 minutach, w książce znajdziemy się po trzech dniach (albo i dłużej, jak nie mamy wolnego czasu na czytanie).

Różnica, między jednym a drugim, jest jednak spora. Wystarczy chwila rozmowy. Łatwo wyłapać, czy ktoś czyta (nawet od czasu do czasu, nie mówię o piętnastu książkach tygodniowo), czy ostatnią lekturę miał w rękach w szkole podstawowej. Najgorsze jest w tym to, że taka osoba ma z reguły bardzo wiele do powiedzenia, a nie bardzo wie jak to zwerbalizować. Słownictwo samo się nie rozszerza, więc trzeba sobie jakoś radzić. I do przeżycia jest, gdy taki ktoś wymachuje przede mną rękami, w końcu mową ciała przekazujemy ok 90% komunikatu. Gorzej, jak taka osoba co drugie słowo mówi kurwa, co trzecie ja pierdole. Nie mam nic przeciwko wulgaryzmom. Podkreślają wagę wypowiedzi, nadają jej odpowiedni rytm. A czasem takie ocenzurowane zdanie, wręcz śmiesznie wygląda. Ale tylko wtedy, gdy są użyte umiejętnie. A nie jako znaki interpunkcyjne. Ja wiem, że nie czytasz. Wiem, uważasz się za inteligentnego faceta/babkę. Niestety, nie znam inteligentnych osób, które nie czytają. To tak, jakby nie wiedzieć ile jest 8+8x8, a uważać się za wykształconego człowieka.

Później taka osoba, dowiaduje się np. o istnieniu Kominka. Odkrywa, że jest taki facet, który pisze w Internecie i nieźle na tym zarabia. Dobrze wiecie, do czego zmierzam. Powstaje tysiące blogów, w których spacja stawiana jest przed przecinkiem (choć to i tak nieźle, bo w końcu pojawiają się jakieś przecinki). Ale jak tworzyć wielkie litery na klawiaturze, zostało jeszcze przez delikwenta nieodkryte. Że o możliwości zrozumienia, przez czytelnika, o co chodzi w tekście, to już nie wspomnę. Dobra, czepiam się tych przecinków, a pewnie sama wsadziłam gdzieś nadprogramowy, albo lepiej, zapomniałam o jakimś. Jednak są pewne podstawowe zasady (jak wstawienia przecinków przed „że”, „a”), nie trzeba wkuwać lekcji gramatyki na języku polskim, by sobie je przyswoić. Bloger, który czyta, ma wpojony pewien rytm zdań. Wie jak wzbudzić emocje negatywne i pozytywne, jak przyspieszyć i jak zwolnić. I nie nauczyła go tego teoria na lekcjach gramatyki. Jest to dla niego instynktowne. Recenzentom książek, raczej nie muszę o tym mówić. Ale rozejrzyjcie się po sieci. Nie trzeba długo szukać. W ogóle nie trzeba szukać. Takich blogów jest pełno. Pisze później mi jeden z drugim rzyć, a nie żyć, bo przecież ortografia jest nikomu niepotrzebna. Szkoda tylko, że to nie jest błąd ortograficzny, a dwa różne słowa. Jedno z nich oznacza dupę.

Na koniec po wyżywam się jeszcze na humanistach. Każdy, kto źle policzył wcześniejszą "zagadkę" matematyczną, powie: bo ja jestem humanistą. No dobra, nie trzeba skończyć polonistyki, by za humanistę się uważać. Ale miło by było, drogi humanisto, gdybyś czytał. Tak, mój drogi, humaniści czytają. Nie oznacza to, że są debilami matematycznymi i nie wiedzą nic o kolejności wykonywania działań (jeżeli wyszło Ci coś innego niż 72, to proponuje sobie  przypomnieć tę zasadę). Interesują się literaturą, naukami społecznymi. Zgoda, nie są wybitnymi matematykami i na widok całki robią duże oczy. Drogi nieczytający. Ty nie jesteś humanistą. Nie wiem kim, jeżeli nie ścisłowcem. Ale humanisty to Ty na oczy nie wiedziałeś.

Co myślicie o osobach dumnie podkreślających: ja nie czytam? I nie pytam o tych, co chcieliby, ale czasu nie mają (bo dwoje dzieci, praca na pełen etat i doba zdecydowanie za krótka).

zdjęcia pochodzą ze strony weheartit.com