Wieża z klocków – Katarzyna Kotowska + Targi Książki w Krakowie

Autorką zdjęcia jest Anne Geddes

Czy książka, którą przeczytanie zabiera jeden wieczór, może wzruszyć i nakłonić do głębszych refleksji? Do wczoraj myślałam, że nie może. Zawsze potrzebowałam czasu, kilkuset stron, by poznać i zrozumieć bohaterów, zżyć się z nimi, wsiąknąć w ich świat. Sto dwadzieścia cztery strony nigdy nie wywoływały we mnie głębszych zachwytów. Ot, fajna opowieść, w sam raz na zimne jesienne wieczory. Jednak zawsze brakowało tego czegoś, co sprawia, że książka zostaje w nas na dłużej. Tym razem było zupełnie inaczej. Sto dwadzieścia cztery strony głębokiej refleksji, a miejscami nawet wzruszenia.

Oto wasz syn! Ale to nie było patetyczne. Było straszne. Nie doznałam łaski miłości od pierwszego wejrzenia. Sądzę, że mały też nie był nami zachwycony.

Adopcja. Proste słowo, które znamy wszyscy, a równocześnie jeden z najtrudniejszych tematów. Bo kryją się za nim dwa dramaty: z jednej strony dramat dziecka, porzuconego przez rodziców, lub siłą od nich zabranego, bo ktoś uznał, że tak będzie lepiej. Z drugiej strony dramat rodziców, którzy dowiedzieli się, że nigdy nie będą mieli własnych dzieci. Niektórzy z nich godzą się z tym, postanawiają, że mogą żyć tylko we dwoje. Inni tak bardzo chcą mieć dziecko, że nie chcą nawet próbować myśleć, że nie będzie go w ich domu. Ale łatwo powiedzieć sobie: skoro nie mogę mieć swoich dzieci, to stworze dom tym, które go potrzebują. Problem pojawia się, gdy uzmysławiamy sobie, że miłość do tego dziecka nie będzie naturalna, wywołana przez hormony. Że nie będzie to łatwa droga. Bo stanie przed nami mały człowiek, który jest pokrzywdzony przez los. I nie zaufa nam tylko dlatego, że postanowiliśmy się nim zaopiekować.

Musiało minąć aż czternaście miesięcy naszego wspólnego życia, zanim obudziwszy się w nocy, przestraszony złym snem, pierwszy raz zawołał – mamo! Potrzebował jednej trzeciej swojego życia, żeby nauczyć się – tak, zdawałoby się, prostej rzeczy – wzywania mnie na ratunek.

A później powstają kolejne pytania: mówić mu, że był adoptowany? Przecież kiedyś może zapomnieć, po co zadawać mu ból? A z drugiej strony, jak mówić dziecku o prawdzie i kłamstwie, skoro chcemy go okłamywać od samego początku?

Autorka książki porusza bardzo trudny i ważny temat. Opisuje swoje odczucia jakie towarzyszyły jej kilkanaście lat temu, gdy postanowiła wraz z mężem zaadoptować dziecko – wtedy jeszcze nie wiedziała, że „dostaną” dwuletniego chłopczyka, Piotrusia. Opisuje nie tylko swoje własne lęki, ale i niepewność tego małego człowieczka, który boi się wsiąść do samochodu, bo myśli, że chcą go z powrotem oddać. Opisuje także reakcje rodziny, na szczęście bardzo pozytywne, a także innych ludzi, którzy podchodzą i mówią: to nie jest twoja mama.

Wieża z klocków bardzo mnie urzekła. Przeczytałam ją jednym tchem, a później zostałam z pytaniem: czy ja bym się odważyła? Co zrobiłabym na miejscy tej kobiety?

Polecam z całego serca.

________________________

W tym tygodniu, od czwartku do niedzieli, w Krakowie odbędą się Targi Książki. Wybieracie się? Ja będę tam w piątek i w niedzielę. Już mam zrobioną listę książek i mam nadzieję, że uda mi się nabyć większość z nich :) Pojawię się także na Zjeździe blogerów (w niedzielę od godziny 11), niestety na debacie Jak zostać blogerem książkowym zostać nie będę mogła, ze względu na studia. Dla tych, co chcieliby się zapoznać z programem zapraszam TUTAJ. W poniedziałek pojawi się mała fotorelacja :) Pozdrawiam Was ciepło!