Taniec ze smokami, część II – George R. R. Martin

Zastanawiałam się ostatnio, za co pokochałam sagę Pieśni Lodu i Ognia. Co jest w niej takiego, że nie mogę się doczekać przeczytania dalszej części, że jestem w stanie wydać na nią ostatnie pieniądze?

Może zaczniemy od stylu Autora. Jest lekki i przyjemny w odbiorze. Opisy są niezwykle plastyczne i działają na moją wyobraźnię bardzo intensywnie. Wręcz widzę te wszystkie zamki, czuję morską bryzę lub gorące piaski pustyni, słyszę głosy bohaterów, podziwiam krajobrazy rozciągające się z Orlego Gniazda... A przy tym wszystkim Martin nie zanudza. To sztuka tworzyć tak dokładne, a zarazem ciekawe opisy.

A bohaterowie... Ach, tu mogłabym wystawić pieśń pochwalną. Dawno nie widziałam tak ogromnej liczby, tak dobrze dopracowanych postaci. Nie jest ich kilku, a kilkudziesięciu! I każdy inny, każdy z własną historią, motywami, charakterem. Uwielbiam to, że bohaterowie pierwszoplanowi, nagle stają się drugoplanowymi, a ci drugoplanowi nagle wychodzą przed szereg. Jest to takie naturalne, w końcu każdy ma coś w tej historii do opowiedzenia, a wraz z jej rozwojem zajmują w niej inne miejsce. Ci, którzy myśleli, że są głównymi graczami, nagle zostają pionkami, wykiwanymi przez tych niepozornych, stojących do tej pory w cieniu. Jedyną rzeczą, za którą równocześnie Martina kocham i nienawidzę, jest śmiertelność jego bohaterów. Trwa wojna, trudno, żeby wszyscy przeżyli, ale... no dlaczego, dlaczego akurat ich zdecydowałeś się zabić, drogi Autorze! To są te momenty, w których mam ochotę wyrzucić książkę za okno i już więcej po nią nie sięgnąć. Ale potem zawsze wracam.

Niektórzy z nich, być może. Po cóż są bogowie, jeśli nie po to, by osądzać ludzi? Ale Bóg o Wielu Twarzach nie waży na szalach ludzkich dusz. Przyznaje swój dar najlepszym i najgorszym po równo. W przeciwnym razie dobrzy ludzie żyliby wiecznie.

A co mogę powiedzieć o akcji? Cóż... jeżeli chcecie się dowiedzieć, o czym jest historia Pieśni Lodu i Ognia, poznać losy bohaterów, to ja Wam tego nie opowiem, bo to jest niemożliwe. Wątki są tak skomplikowane, powiązane i pomysłowe, że niemożliwe jest opowiedzenie tego wszystkiego z pamięci. Z czymś takim spotkałam się tylko w Wiedźminie: nie da się streścić w kilku słowach o co chodzi, żeby oddać klimat historii. Martin zrobił dokładnie to samo. A najpiękniejsze w tym wszystkim jest to, że Autor nie gubi się w skomplikowanej fabule, co niestety można spotkać w innych książkach (niekoniecznie fantasy).

A jeżeli do akcji i bohaterów dodamy jeszcze świat, który stworzył Martin, to nie powinniśmy się dziwić, że jego książki zdobyły tak wielką popularność (choć w Polsce znacznie przyczynił się do tego serial, który nie ukrywam, także mnie zachęcił). Świat jest rozległy i choć z początku zwiedzamy tylko Westeros – które i tak jest rozległe – to z czasem opuszczamy jego granice, by poznać jeszcze dalsze zakątki tego fantastycznego świata. A każde miejsce jest inne. Wyróżniają je ludzie, mający różne zwyczaje, przekonania, a nawet modę. Różnią się religiami, które są prawdziwym smaczkiem dla czytelnika, w niewielu książkach można spotkać tak ciekawe, skomplikowane i fascynujące wierzenia bohaterów. A także kulturą, wystarczy spojrzeć na to, że z Wolnych Miastach istnieje niewolnictwo, w krainach za murem dzicy uważają się za wolnych ludzi i nie uznają królów, a w Westeros trwa wojna (gra) o tron. Przez tą różnorodność świat wykreowany przez Martina wydaje się jak najbardziej realny, bo przecież, ten nasz prawdziwy, także taki jest.

Nigdy nie było niewolnika, który sam nie wybrałby sobie swego losu – pomyślał karzeł. Mógł to być wybór między niewolą a śmiercią, ale zawsze wybór.

A druga część Tańca ze Smokami, ma w sobie to wszystko co przed chwilą opisałam. Z przyjemnością, zanurzyłam się w kolejnych przygodach moich ulubionych bohaterów. A dzieje się, moi drodzy, dzieje się! Ci co byli w podróży, w końcu dotarli do celu, choć niewielu z nich znalazło to, czego oczekiwali. Niektórzy zmienili całkowicie kierunek swojej wyprawy i wyszli na tym o wiele lepiej, niż cała reszta. Inni zostali zdradzeni przez swoich sojuszników, a nawet przyjaciół. A z cienia wyszły osoby, które uważano za martwe lub zaginione. Gdy dodamy do tego siejące postrach smoki, wojnę u bram (po obu stronach morza) i zmieniającą się jak w kalejdoskopie sytuację polityczną, to dostajemy świetną opowieść fantasy, w której nic nie jest pewne do samego końca.

Pozostaje kilka pytań: kto w końcu wygra grę o tron? I czy będzie to ktoś, kogo znamy, czy na horyzoncie pojawi się nowy gracz? I czy komuś w końcu uda się opanować chaos, który powoli pociąga za sobą kolejne królestwa?

Niestety na odpowiedź przyjdzie nam zaczekać, kolejne części są bowiem w fazie powstawania. A planowane są dwie. Czy będą tak duże, jak poprzednie i zostaną podzielone na dwa tomy? Czas pokaże, na razie musimy uzbroić się w cierpliwość.

Jak oceniam tę część? Bardzo pozytywnie, jest to prawdziwa uczta dla fanów fantastyki.

Mapa Westeros (Siedmiu Królestw).