Dobre dziecko – Roma Ligocka

Rzadko się zdarza, żebym nie mogła zabrać się do napisania recenzji książki. Przeważnie już w trakcie czytania pojawia mi się pewien szkic, wiem od czego zacząć, na czym zakończyć. W tym przypadku nie wiedziałam tego nawet kilka dni po przeczytaniu ostatniej strony.

Książka opowiada o nastoletnim życiu Romy Ligockiej, jest doskonałą kontynuacją Dziewczynki w czerwonym płaszczyku, gdzie opisywała swoje dziecięce wspomnienia z czasów drugiej wojny światowej i holokaustu. W Dobrym dziecku nie ma już wojny, Polska próbuje podnieść się z gruzów i poradzić sobie w nowej rzeczywistości, w której do głosu doszedł socjalizm. Lecz wojny nie ma tutaj tylko teoretycznie. Za oknami nie ma niemieckich mundurów, ale w głowie ciągle jeszcze jest wybudowane getto.

I tu dla mnie zaczęły się schody. O ile nie miałam żadnych problemów czytając Dziewczynkę w czerwonym płaszczyku, tak teraz nie umiałam wczuć się w Romę, utożsamić się z tym co robi i co myśli. Trwało to gdzieś do połowy książki. I choć pomimo mojej irytacji jej zachowaniem, choć w sumie nie tylko jej, książkę nadal czytało mi się bardzo dobrze, tak czułam ogromne rozczarowanie. Nie pomagało ciągłe przypominanie sobie, że czytam o trzynastoletniej dziewczynce, na której odbiła się trauma wojenna. Zagryzałam zęby i miałam ochotę krzyczeć: nie jesteś centrum świata, nie wszystko dzieje się z twojej winy!

- No, nie martw się, zobaczysz morze. Tylko bądź grzeczna. (…) Bądź dobrym dzieckiem.

A później - nagle - stał się cud. Mniej więcej w połowie, nagle dogadałyśmy się z trzynastoletnią Romą. Nie wiem, która do której wyciągnęła rękę. Czy Roma pozwoliła mi wejść głębiej w swoją głowę i jaśniej wytłumaczyła o co chodzi? A może to nagle ja sama pojęłam ten dziwny świat, usiadłam obok niej i objęłam ramieniem? Wcześniej, pomimo ciągłego uczucia irytacji, wiedziałam, że czytam coś dobrego. Teraz nie tylko wiedziałam, że ta książka jest dobra, ale czułam też, że jest to jedna z tych lektur, która nas wzbogaca. Daje coś wyjątkowego.

Dobre dziecko nie tylko opowiada o trudach dorastania w powojennej Polsce. W książce znajdują się także fragmenty pamiętnika babci Romy, Anny Abrahamerowej. Czytamy w nim, jak wyglądało życie przed wojną, poznajemy młodość mamy Romy i jej sióstr. Fragmenty uderzają w czytelnika ze zdwojoną siłą, zestawione z socjalistyczną rzeczywistością. Poznajemy dzięki niemu osoby, które zabrał holokaust, mamy możliwość zajrzenia w ich życie z czasów, gdy nic nie zapowiadało jeszcze nadchodzącego nieszczęścia. Szczególnie mocno boli, gdy wiemy, że mała Roma nigdy nie będzie miała takiego dzieciństwa jak jej matka. Nawet, gdyby zapewnić jej wszystkie wygody, które miała jej rodzicielka, wojna w głowie dziewczynki nie odejdzie.

Jest to książka zdecydowanie warta przeczytania. Ci, którzy nie przeczytali wcześniej Dziewczynki w czerwonym płaszczyku, a chcieli by sięgnąć po tę książkę, nie muszą się obawiać. Można je czytać oddzielnie, choć ja sama zachęcam, by sięgnąć po obie książki.

________________________________________

Roma Ligocka – malarka i pisarka, autorka bestsellerowych książek Kobieta w podróży, Tylko ja sama, Znajoma z lustra, Wszystko z miłości, Czułość i obojętność, Księżyc nad Taorminą, Róża. Zadebiutowała książką Dziewczynka w czerwonym płaszczyku.